گفت وگو با رابرت راشنبرگ» گفت وگوى باربارا ديا مونستين است با اين نقاش كه ژيلا ارجمندى آن را ترجمه كرده است. ديامونستين از راشنبرگ مى پرسد: «يكى از جمله هاى قديمى شما كه هنوز هم بازگو مى شود جمله اى است كه هم هنرمندها و هم منتقدها را گير انداخته است. جمله اى كه تبديل به يك مرجع استاندارد در فوت و فن دانش سنتى راشنبرگ شده است: «نقاشى به زندگى و هنر هر دو مربوط است. با هيچ كدام به تنهايى ساخته نشده. من سعى دارم شكاف بين اين دو را پر كنم. «منظور شما از اين عبارت چيست؟» و راشنبرگ در پاسخ مى گويد: «خب شما نمى توانيد هنر را بسازيد. يك چيزى هنر مى شود و يك چيزى نمى شود و همين طور زندگى- يك انسان صرفاً بايد زنده بماند و دوام بياورد. اين دو غيرممكن همديگر را برمى انگيزند. يكى از آنها هنر است و ديگرى زندگى و اين همان چيزى است كه من آن را شكاف مى نامم.»برگرفته از روزنامه ی شرقشنبه ۲۴ ارديبهشت ۱۳۸۴ - - ۱۴ مى ۲۰۰۵